จดหมายถึงคุณแม่ วันเกิดปีที่ ๖๑ (๘ ก.พ. ๒๕๔๙)

๘ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๔๙

"แฮปปี้เบิร์ทเดย์" ครับ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ลูกไม่ได้กอดคุณแม่แล้วบอกคำนี้ครับ

ลูกยังทำใจไม่ได้เลยครับ คุณแม่ไม่อยู่จริงๆ แล้ว ลูกพยายามเต็มที่แล้วครับ ตอนคุณแม่นอนหลับวันสุดท้าย (๒๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๔๘) ลูกทนดูไม่ได้เลย อยากจะปลุกคุณแม่ให้ลุกขึ้นมา แต่รู้ว่าคุณแม่กำลังเดินทางสู่สวรรค์แล้ว อยากให้คุณแม่จากไปอย่างสงบอย่างที่คุณแม่สั่งไว้ คุณแม่ครับ ... ลูกขอโทษ ลูกช่วยชีวิตคุณแม่ไม่ได้ หัวใจของลูกสลายอย่างไม่มีวันจะกลับมาเหมือนเดิม มันเจ็บปวดมากครับ ทำยังไงก็ไม่หาย ทุกวันนี้ก็อยู่ไปวันๆ ไม่รู้จะทำอะไรดี ยังคิดอะไรไม่ออกเลยครับ เคยทำทุกอย่างเพื่อให้คุณแม่ภูมิใจ แต่วันนี้ จะทำอะไรก็ไม่รู้จะไปให้คุณแม่ชื่นชมที่ไหน ชีวิตของลูกเปลี่ยนไปมากเลยครับ บอกไม่ถูกครับ

วันนี้ ลูกมากับปะป๊า น้องสอง มาบอก "แฮปปี้เบิร์ทเดย์" กับคุณแม่ครับ เอาอาหารร้าน "เอสแอนด์พี" ที่คุณแม่ชอบมาฝากด้วยครับ แหม่มติดทำงาน แต่ก็บอกคิดถึงคุณแม่ตลอดครับ คุณแม่อยู่ที่ "วัดธรรมมงคล" นี้คงสงบนะครับ อยู่ไม่ไกลจากที่ทำงานของลูก อยากมาหาคุณแม่ทุกวันเลยครับ แต่ลูกยังทำใจไม่ได้เลย เอาไว้สักพักให้ลูกเข้มแข็งกว่านี้ แล้วลูกจะมาหาคุณแม่บ่อยๆ ครับ

ปะป๊าสบายดีครับ ลูกแวะเข้าไปหาปะป๊าทุกวันอังคาร-เสาร์ ปะป๊าก็ยังคุยเรื่องการเมืองเหมือนเดิม ลูกก็คุยเป็นเพื่อน ส่วนใหญ่ปะป๊าจะอยู่คนเดียว น้องสองไปทำงาน บางทีลูกก็พาปะป๊าไปกินข้าวข้างนอกเหมือนที่เราชอบไปกันครับ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือไม่มีคุณแม่ ลูกยังปรับตัวไม่ได้เลยครับ

น้องสองได้เลื่อนตำแหน่งเป็น "ผู้จัดการฝ่ายฝึกอบรมพนักงาน" แล้วครับ ได้เงินเดือนเพิ่มขึ้นตั้ง ๘,๐๐๐ บาท น้องสองไปตรวจร่างกายกับให้วิตามินบำรุงมาแล้วครับ ลูกกับปะป๊าบอกน้องสองอยู่เสมอว่าให้รักษาสุขภาพให้แข็งแรงอย่างที่คุณแม่สั่งเอาไว้ อย่าทำงานหนักเกินจนไม่ได้พักผ่อน น้องสองก็ดูแลสุขภาพตามที่คุณแม่สั่งไว้ครับ

แหม่มไปสั่งทำร็อกเก็ตต์บรรจุอัฐิของคุณแม่ให้ลูกกับน้องสองคนละชิ้น ลูกเอาไว้กับตัวตลอดครับ คุณแม่จะได้อยู่กับลูกตลอดเวลา ลูกกับน้องสองขอบคุณแหม่มไปแล้วครับ แหม่มดูแลลูกอย่างดีครับ

วันนี้ ลูกจะพาปะป๊ากับน้องสองไปกินข้าวข้างนอกด้วยครับ วันเกิดของน้องสองเหมือนกัน แต่พวกเรามาหาคุณแม่ก่อนครับ

คุณแม่ครับ ลูกเสียใจที่สุดที่คุณแม่ไม่ได้อยู่ดูความสำเร็จของลูกๆ อีกแล้ว ตอนนี้ลูกคงไม่มีอะไรจะบอกคุณแม่มากไปกว่า "รักคุณแม่ที่สุดในชีวิต"

แล้วลูกจะเขียนมาหาใหม่ครับ